ᚾᛅᚢᚾᚴᛁ᛬ᚼᚱᛅᚠᚾ

ᛁᚴ•ᛁᚱ•ᚼᚢᚴᛁᚾ•ᛁᛁᚾᚾ•ᛅᚠ•ᚬᛏᛁᚾᛋ•ᚼᚱᛅᚠᚾᚢᛘ


Kunna hugðak þik konung, þanns á Kvinnum býr,
hersin Norðmanna; djúpum ræðr kjólum,
roðnum rǫndum ok rauðum skjǫldum,
tjǫrgum ôrum ok tjǫldum drifnum.
 
Hlaðnir vôru hǫlða ok hvítra skjalda,
vigra vestrœnna ok valskra sverða.
Grenjuðu berserkir; guðr vas á sinnum;
emjuðu ulfheðnar ok ísǫrn dúðu.
 
Þá eru þeir reifir, es vitu rómu væni,
ǫrvir upp at hlaupa ok árar at sveigja,
hǫmlur at slíta en hái at brjóta
ríkuliga hygg ek þá vǫrru þeysa at vísa ráði.
 
At berserkja reiðu vil ek þik spyrja, bergir hræsævar:
hversu es fengit, þeim es í folk vaða, vígdjǫrfum verum?’
 
Grenjuðu berserkir; guðr vas á sinnum;
emjuðu ulfheðnar ok ísǫrn dúðu.
 
Hǫmlur at slíta en hái at brjóta
ríkuliga hygg ek þá vǫrru þeysa at vísa ráði.